Mikropale i kotwy gruntowe

Mikropale są palami wierconymi o średnicy mniejszej niż 300 mm lub palami przemieszczeniowe o średnicy mniejszej niż 150 mm. Elementem nośnym są zwykle kształtowniki stalowe, rury, pręty lub wiązki prętów. Nośności typowych mikropali nie przekraczają 1000 kN, lub 2000 kN (w przypadku dodatkowych zabiegów zwiększających nośność takich jak iniekcja podstawy lub pobocznicy). W korzystnych warunkach gruntowych i przy dużych przekrojach mogą być one jednak jeszcze większe. 

Wyróżnić można kilka sposobów wykonywania mikropali. Mogą być one wiercone w osłonie rurowej lub przy wykorzystaniu świdra ślimakowego. Popularność zdobywają ostatnio mikropale samowiercące, które nie wymagają rurowania, a żerdź wiertnicza po wykonaniu otworu pełni funkcję  zbrojenia. Do wzmacniania fundamentów stosowane są mikropale wciskane, wykorzystujące  istniejący fundament lub strop jako konstrukcję oporową dla siłownika. Jeszcze inna metoda polega na wbiciu rur żeliwnych wypełnianych później betonem za pomocą młota zamontowanego do  ramienia koparki. Takie pale również można poddać dodatkowej iniekcji w czasie wbijania. Rzadziej natomiast używane są  systemy mikropali wkręcanych.

Właściwości poszczególnych rodzajów mikropali zależą od sposobu ich wykonania, lecz można  wymienić uniwersalne cechy wyróżniające je spośród innych rodzajów pali:

• Przenoszenie obciążeń na grunt głównie poprzez pobocznicę, z czego wynikają porównywalne nośności na wciskanie i wyciąganie (różnica nośności wynosi do 20%),
• Możliwość wykonywania z dużym pochyleniem,
• Wysoki stosunek nośności do wymiarów,
• Duża sztywność osiowa i małe osiadania,
• Niewielkie gabaryty sprzętu potrzebnego do wykonania,
• Mała nośność na zginanie i ścinanie, szczególnie w przypadku małych średnic i zbrojeń prętowych,
• Relatywnie wysoki koszt jednostkowy w porównaniu do pali o większych średnicach.

Niewielkie rozmiary wraz z zastosowanie lekkiego sprzętu sprawiały, że mikropale początkowo stosowane były w miejscach trudno dostępnych, do wzmocnienia fundamentów obiektów istniejących, w tym mostów i zabytków. Z czasem z powodzeniem przyjęły się  także do:

• Posadowienia konstrukcji obciążonych dużym momentem zginającym, takich jak słupy energetyczne czy maszty,
• Stabilizacji obszarów osuwiskowych,
• Zbrojenia skarp,
• Wykonywania i kotwienia obudowy wykopów,
• Kotwienia elementów podlegających działaniu wyporu (np. płyty fundamentowe),
• Posadowienia obiektów w trudnych warunkach terenowych.