Obudowy wykopu w technologii ścianek typu berlińskiego

Ścianki berlińskie to popularna technologia stosowana w budownictwie do zabezpieczania głębokich wykopów. Są one szczególnie przydatne w przypadku budowy tuneli, metra, parkingów podziemnych oraz budynków, gdzie konieczne jest wykopanie dużych i głębokich dółów.

Ścianka berlińska składa się z pali, najczęściej stalowych dwuteowników, ułożonych w określonym rozstawie (od 1,0 do 2,0 m), oraz opinek, które wypełniają wolne przestrzenie między palami. Opinki są najczęściej wykonane z krawędziaków lub bali drewnianych. W miarę głębienia wykopu, opinki sukcesywnie zakłada się za półki pali, a pomiędzy nimi wypełnia się przestrzeń za pomocą betonu, który stanowi nośnik obciążenia.

Metoda osadzania kształtowników stalowych w gruncie polega na wibracji pali lub osadzeniu ich w otworach po uprzednim odwierceniu świdrem do pali CFA. Otwory wypełnia się zawiesiną twardniejącą lub betonem. Ta metoda jest szczególnie popularna w terenach mocno zurbanizowanych, ponieważ nie powoduje drgań i wibracji, które mogą szkodzić istniejącej zabudowie.

W zależności od rodzaju i stanu gruntu, wykopuje się go etapami o miąższości dostosowanej do wymogów technologicznych. W trudnych warunkach gruntowych, gdzie występują utwory skalne, stosuje się wiercenia wykonywane w całości przez skałę. Stalowe profile tworzą wówczas całość z warstwą betonu, która umacnia wykop i zapewnia jego stabilność.

Cechą charakterystyczną tej metody jest jej prostota i niskie koszty wykonania w porównaniu z innymi typami ścian oporowych. Może być stosowana przy zabezpieczaniu ścian wykopów w gruntach nienawodnionych. Ścianki berlińskie są także alternatywą dla innych typów ścianek szczelnych i szczelinowych, co przynosi wymierne korzyści ekonomiczne.

Obudowa berlińska składa się z pionowych słupów oraz opinki. Słupy wykonuje się przez wbijanie kształtowników stalowych lub jako pale. Opinka natomiast sporządzana jest z krawędziaków drewnianych, stalowych profili, a nawet żelbetowych oczepów. Możliwe jest też wykorzystanie do tego celu torkretu.

Obudowę wykonuje się w następujących fazach:

1. Zagłębienie pali,
2. Wykonanie częściowego wykopu z odsłonięciem pali i skarpy,
3. Wykonanie opinki na odsłoniętej części,
4. Pogłębianie wykopu z uzupełnianiem opinki,
5. Wykonanie wykopu i opinki do pełnej głębokości,
6. Wykonanie konstrukcji docelowej w wykopie,
7. Zasypanie pachwiny, najczęściej z pozostawieniem opinki.

Ścianki berlińskie mają istotne ograniczenia stosowania w zależności od warunków gruntowo-wodnych. Wykonuje się je zwykle powyżej poziomu wody, gdyż nieszczelność umożliwia przepływ z jednej strony na drugą. Odsłonięty grunt musi zachować swoją stateczność do czasu wykonania opinki, co jest trudne w przypadku ośrodków łatwo się odspajających. Ponadto technologia z reguły może powodować duże przemieszczenia, co jest szczególnie niebezpieczne dla istniejących obiektów w sąsiedztwie.

Ściana może pracować wspornikowo w wykopach do 3-4m. Przy większych głębokościach należy ją dodatkowo wzmocnić za pomocą rozpór lub kotew gruntowych. Kotwi się zwykle pale, chyba, że planuje się wykonanie dodatkowych wieńców. Obudowa berlińska wykonywana może być zarówno jako konstrukcja tracona jak i docelowa, w zależności od przeznaczenia.

Zalety obudowy berlińskiej:

• Niski koszt,
• Szybkość i prostota wykonania,
• Możliwość zastosowania jako tymczasowe przedłużenie ściany szczelinowej.

Wadami są:

• Duża inwazyjność na przyległe obiekty ze względu na znaczne przemieszczenia przyległego terenu,
• Mała nośność pionowa,
• Nieprzydatność w gruntach osypujących się lub poniżej poziomu wody,
• Konieczność wykonania oddzielnej ściany docelowej.

PalGeo Sp. Z o.o. Sp. k.

Tel. : +48 505 871 139        Tel. : +48 515 501 529